داکوتا

به نام خالق آسمان ها

P5 Air Combat Training Systems

غلاف های تمرین نبرد هوایی ، اموزش نبرد های هوایی را یک گام بزرگ رو به جلو برده است. از این سیستم در بسیاری از نیروهای هوایی جهان  برای اموزش های روزانه استفاده میشود.

(تصاویری از جنگنده mirage 2000 نیروی هوایی امارات متحده عربی با غلاف P5 و تصاویری از بکارگیری این غلاف در نیروی هوایی امریکا و مالزی )

اما غلاف تمرین نبرد هوایی دقیقا چیست ؟  غلاف تمرین نبرد هوایی یا ACMI pod در واقع یک سیستم حمل شونده توسط هواپیماست که وظیفه ان در وهله اول ثبت تمام رویداد های حین پرواز است که بعدا بتوان این اطلاعات ذخبره شده را از ان استخراج کرد و به ارزیابی عملکرد خلبان و سایر عوامل دخیل در پرواز پرداخت .

(تصاویری از جلسه ارزیابی اطلاعات بدست امده از غلاف های تمرین نبرد هوایی)

در سیستم های جدید تمرین نبرد هوایی قابلیت های دیگری برای بهبود کارایی ان و هرچه واقعی تر شدن انجام تمرینات و اموزش های هوایی برای خدمه پروازی و پرسنل زمینی به انها افزوده شده است. بعضی این قابلیت شامل موارد زیر است:

امکان شبیه سازی استفاده از سلاح در پرواز های تمرینی/اموزشی علیه اهداف سطحی و هوایی و تعیین امتیاز - امکان شبیه سازی انجام عملیات جنگ الکترونیک - امکان ارسال اطلاعات در لحظه و برقراری ارتباط با هواپیما های دیگر و ایستگاه های سطحی - امکان تمرین مدیریت و شبیه سازی  صحنه نبرد هوایی با حضور بیش از 100 هواپیما - امکان نصب و هماهنگی با انواع پرنده ها نظیر جت های جنگنده ، جت های اموزشی و بالگرد ها

سیستم P5 استاندارد جدیدی برای تمرین و اموزش های مشترک عملیات هوایی محسوب میشود که توسط شرکت دفاعی  Cubic Global  Defence  توسعه داده شده است. این سیستم شبیه سازی واقعی تری را در تمرین های هوایی امکان پذیر میکند. با کمک ماهواره های GPS ، خلبان ها میتوانند در هر نقطه از زمین تمرین کنند که هزینه استفاده از ان بسیار پایین تر از سیستم های قبلی است. این قابلیت بدون محدودیت مکانی بودن این سیستم برای خلبانان نیروی دریایی مفید است . این سیستم در حال حاضر کاملا در سرار دنیا عملیاتی است، تحویل P5  با بیش از 30 قرارداد تحویل و تامین نامحدود 10 ساله شروع شده است و همچنین این سیستم تحت قرار داد های فروش خارجی تسلیحات FMC Contract  به کشور ها دیگر ارائه شده است . سیستم P5 شامل اجزایی با قابلیت تغییر و جابه جایی اسان با ویژگی های امنیتی پیشرفته ، شبیه سازی سلاح و نظارت انی بر نحوه انجام کار است. این سیستم از قابلیت تمرین و اموزش عملیات های هوا به هوا ، عملیات های هوا به سطح و عملیات سطح به هوا پشتیبانی میکند. دیگر قابلیت های پیشرفته ان شامل اطلاع رسانی آنی کشتن حریف ، و به حساب اوردن سلاح های دوربرد نظیر موشک AMRAAM میشود. همچنین تکنولوژی سیستم P5 CTS/TCTS در درون جنگنده نسل پنجم F-35 بکار گیری شده است.

اجزای کلیدی سیستم P5 شامل زیر سیستم های حمل شونده در هوا که اطلاعات پرواز را جمع اوری میکنند و ایستگاه های زمینی که کنترل تمرین را بصورت آنی ارائه می دهند. زیر سیستم های حمل شده در هوا میتوانند بصورت یک بسته قرار گرفته در یک غلاف در آویزگاه سلاح هواپیما نصب شوند و یا بصورت یک زیر سیستم داخلی که انواع پلتفرم هواپیماها را پشتیبانی میکند، باشند. غلاف مبتنی بر GPS امکان ردیابی دائمی و مستمر تمام شرکت کنندگان در تمرین را فراهم میکند. این غلاف همچنین امکان ثبت تمام حوادث در حین تمرین و شبیه سازی استفاده از سلاح و پردازش اطلاعات تمرین را برای کسب اطلاعات پس از ماموریت دارا میباشد. هنگامیکه غلاف ها در هوا هستند برای ارتباط با دیگر غلاف ها و زیر سیستم ها و ایستگاه های زمینی از قابلیت به اشتراک گذاری و انتقال اطلاعات استفاده میکنند. این قابلیت امکان ارائه اطلاعات زمان و مکان هریک از هواپیماهای شرکت کننده در تمرین و ارسال در لحظه پیام کشتن حریف به خدمه هواپیما را از طریق پیام صوتی فراهم میکند. زیر سیستم های حمل شونده هوایی P5 قابلیت پشتیبانی از بیش از 100 فروند هواپیما در یک تمرین را دارا میباشند. برد تحت پوشش ان در عملیات های هوابه هوا حدود  80 nautical mile ( در حدود 150 کیلومتر ) و در عملیات های هوا به سطح حدود 125 nautical mile (در حدود 230 کیلومتر ) است. این سیستم همچنین توان رله و ارسال اطلاعات به بیشتر از بردی معادل 370 کیلومتر را دارد.

لازمه این توضیح رو هم اضافه کنم که غلاف های ساخته شده دیگری هم وجود داره که عموما اروپایی هستند ولی در سیستم هوانوردی شرقی به نظر میاد چین تنها بکار گیرنده این سیستم هست که از غلاف ساخت خودش به نام KXD-2 استفاده میکند.

(تصاویری از غلاف چینی KXD-2)

منابع :

https://www.cubic.co...5 br_reader.pdf

http://www.cubic.com.../p5cts-tcts.pdf

http://www.dtic.mil/...dnesdayKing.pdf

http://www.aerotree.com.my/acmi.html

با سلام باتوجه به نبود تاپیک در این زمینه، تاپیک تحولات قره باغ و  درگیری آذربایجان و ارمنستان را ایجاد نمودم 

نقشه قره باغ

https://upload.wikim...kh_republic.png

نقشه کشورهای مستقل شده شوروی در قفقاز

https://upload.wikim...-vector-map.svg

--------------------

قره باغ دوباره متشنج شد؛ ارمنستان و آذربایجان یکدیگر را متهم کردند

پایگاه دریایی بندر عباس 

ستاد فرماندهی و خانه یگان هوا -دریای نیروی دریایی ارتش جمهوری اسلامی ایران 

رزمایش اصلی نیروی دریایی ارتش جمهوری اسلامی ایران  درسال 2016 میلادی و با اعلام قبلی ، با عنوان " ولایت-94"  مابین 27 تا 31 ژانویه 2016 برگزار گردید .

این رزمایش در محدوده استحفاظی  نیروی دریایی ارتش در دریای عمان ، شرق تنگه هرمز و عمدتاً در آبهای بین المللی اقیانوس هند اجرا شد و بار دیگر توجه واحدهای رزمی ایالات متحده ، مستقر در منطقه را بخود جلب نمود . قبل از آغاز این رزمایش ، نیروی دریایی ارتش جمهوری اسلامی ایران ( IRIN) طی اطلاعیه ای  به تمامی شناورهای تجاری ونظامی که در حال عبوراز منطقه بودند هشدار داد که این رزمایش با استفاده از مهمات واقعی در آبهای بین المللی اجرا خواهد شد تا حادثه پیش بینی نشده ای رخ ندهد .

بر طبق روال معمول ، ارتش  ایالات متحده با استفاده از پرنده های شناسایی و شناورهای موجود در منطقه خلیج پارس ، برآنچه که در حال وقوع بود ،  بویژه شلیک موشکهای کروز سطح به سطح که بعنوان جدی ترین تهدید علیه شناورهای نیروی دریایی  این کشور محسوب می شود ، نظارت داشت  . در نتیجه ، تجهیزات حاضر در منطقه رزمایش ، به رهبری  ناوشکن موشک انداز کلاس تیکوندروگا با شناسه یو اس اس مونتری (CG-61) در کنار پرنده های شناسایی P-3C با حرکت از مبداء بحرین ، فقط چند مایل دورتر از محدوده مشخص  شده رزمایش استقرار یافتند تا ماموریت نظارتی خود را آغاز نمایند .

ناوشکن موشک انداز کلاس تیکوندروگا با شناسه یو اس اس مونتری (CG-61) 

با این وجود ، یکفروند پرنده شناسایی فوکر F-27 نیروی دریایی ارتش ( رجیستر 2602-5)  با پرواز برروی منطقه رزمایش ، به شناورهای  حاضر در منطقه ، هشدارهای لازم را در خصوص رعایت موارد امنیتی ارسال می نمود .

نیروی های مسلح جمهوری اسلامی ایران و بویژه نیروی دریایی ، برای اطمینان یافتن از تاثیر قابلیتهای جدید اضافه شده و همچنین  تمرین  تاکتیکهای رزمی ، هرساله  رزمایشی را با عنوان " ولایت" برگزار می کند  که در جریان این  تمرینات ،  نیروی هوا- دریای ارتش (Islamic Republic of Iran Navy Aviation- IRINA)  با استفاده  از حداکثر توان  رزمی موجود  ( شامل 18 فروند بالگرد عملیاتی و  3فروند پرنده بال ثابت ) در این تمرینات حضور  گسترده ای  را به ثبت رساند .

امیر دریادار ، حبیب ا... سیاری ، این رزمایش سالیانه را  که از 27 ژانویه 2016 آغاز شده بود با استقرار بر  روی  فریگیت  کلاس " موج " که در دریای عمان حضور  داشت نظارت می نمود .

در روز نخست رزمایش ، نیروی هوا-دریای ارتش به سرعت در منطقه عملیاتی گسترش یافت  و برای دسترسی بیشتر به عمق  اقیانوس هند ، بخشی از ناوگان حاضر به رزم ، به منطقه سوم دریایی ( چابهار) انتقال یافتند . در جریان این بخش از رزمایش ، دو فروند  پرنده گشت دریایی فوکراف-27 جمعی اسکادران پانزدهم ، به همراه یک فروند بالگرد از پایگاه یکم نیروی دریایی ، به پرواز درآمده و به پایگاه دهم  تاکتیکی نیروی هوایی  که کمتر از 4 مایل (6 کیلومتر) در شمال منطقه سوم نیروی دریایی  قرار داشت ، پرواز نمودند .

علاوه براین ، شش فروند بالگرد این نیرو جمعی اسکادران دوازدهم ، (شامل 5 فروند بالگرد ASH-3D و یکفروند AS-61A.4 ) برای تکمیل نمودن سازمان رزم یگانهای حاضر در منطقه ، وارد این پایگاه شدند .

با آغاز رسمی رزمایش ، چهار فروند بالگرد ضد زیردریایی AB-212 جمعی اسکادران یازدهم به همراه دو فروند بالگرد سنگین RH-53D جمعی اسکادران سیزدهم هوا-دریا، با انتقال 70 تفنگدار دریایی ، این نیروها را از مبداء پایگاه دوم دریایی به کُنارک منتقل نمودند تا شرایط برای انجام مراحل بعدی رزمایش مهیا گردد .

با آغاز دومین  روز از رزمایش ولایت 94 ، دو فروند بالگرد RH-53D هوادریا (به رجیستر  2701-9 و 2702-9)  ، جمعاً 50 تفنگدار نیروی دریایی را برای شبیه سازی یک ضد حمله ، در حالی که یکفروند بالگرد ASH-3D مجهز به رادار جستجوگر LN-66 ، آن را اسکورت می نمود ، به نزدیکی هدف منتقل نمودند که براساس برنامه ریزی انجام شده  ، 12 تفنگدار دریایی برروی ناو پشتیبانی تُنب ( شناور لجستیکی کلاس  " هنگام" ) پیاده شدند  . این شبیه سازی در زمانی صورت گرفت که بطور همزمان ، یکفروند بالگرد ASH-3D ( رجیستر 2313-8)  مجهز به رادار هواشناسی AN/APN-195 ، مشغول اجرای ماموریت جستجو و نجات رزمی  در همان حوالی بود.

در روز سوم رزمایش ، بالگرد سنگین RH-53D (رجیستر 2708-9) با استفاده از یک مین روب آکوستیک MK-104  و یک مین روب مغناطیسی  MK-105  ، عملیات شبیه سازی مین روبی از سواحل و معابر وصولی را اجرا نمود و علاوه برآن ، 3 فروند پهپاد ابابیل-3  نیز با هدف اجرای ماموریت نظارت دریایی روزانه ، بر فراز منطقه رزمایش به پرواز در آمدند .

روز چهارم رزمایش ،درحالی آغاز شد که  دو فروند بالگرد ASH-3D ، با شلیک اژدرهای ضدزیردریایی علیه اهداف دریایی ، توان ضد شناور خود را به نمایش گذاشتند و به موازات این عملیات ، تنها بالگرد AB-212   مسلح هوا-دریا ، ( رجیستر 2410-6)  با استفاده از غلافهای LAU-68 که در سمت راست بالگرد نصب می شد ( در سمت چپ ، عمدتاً یک قبضه تیربار بعنوان متوازن کننده قرار می گیرد ) راکتهای غیرهدایت شونده "هیدرا"   ، را بسمت اهداف مورد نظر شلیک نمود  .

روز پایانی رزمایش ، تمامی شناورهای  و پرنده های حاضر در رزمایش ،  از مقابل شناور سرفرماندهی  ( فریگیت موشک انداز جماران/  IRIN-76 ) مستقر در دریای عمان ، رژه رفتند . 

ادامه دارد .................

منبع : با اندکی  تلخیص و ویرایش  ،Air Forces Monthly - April 2016

جهت پیگیری حوادث تروریستی بویژه داعش در اروپا این صفحه را با اجازه مدیران ایجاد کردم 

----------------

یازده کشته و 25 زخمی در سه انفجار تروریستی در قلب بلژیک+ویدیو

شلیک یاب "بومرنگ"

Boomerang gunfire locator

"برای چه ساخته شد؟"

درسال 2003، بعد از اتمام مرحله ی اول جنگ عراق، نیرو های آمریکایی به طور فزاینده ای در حال مواجهه با حملات معارضان (القاعده و جیش المهدی) بودند و مشخص بود که این حملات روز به روز بیشتر خواهند شد.

اکثر این حملات به این شیوه بودند که در راه خودرو های گشتی آمریکایی، کمین زده می شد و یا از خفا به سوی پست های ثابت (مانند ایست و بازرسی) تیر اندازی می شد. تشخیص محل استقرار تیرانداز در چنین شرایطی و بخصوص از درون خودرو، تا زمانی که کسی مورد اصابت قرار نگرفته، بسیار سخت بود.

ارتش ایالات متحده ابتداعاً تعداد محدودی سامانه ضد تک تیرانداز "PILAR" فرانسوی را به کار گرفت اما قیمت بالای این سامانه (65 هزار دلار به ازای هر واحد) امکان خرید تعداد زیاد برای همه ی نیرو ها را فراهم نمی کرد.

لذا وزارت دفاع آمریکا از موسسه "های تک" DARPA تقاضای راه حلی فوری برای این مسئله کرد. دپارتمان دفاع با توجه به فوریت مسئله، دنبال سامانه ی بی نقصی نبود اما مشخصات زیر را برای سامانه درخواستی، ضروری می دانست:

1-تعیین جهت منبع شلیک با دقت 15 درجه و در فاصله ی یک ثانیه ای از شلیک.

2-قابلیت رد یابی شلیک های خطا که به فاصله ی 1 تا 30 متری از سامانه عبور می کنند (یا به جسمی اصابت می کنند).

3-قابلیت شناسایی و تعیین موقعیت شلیک از سلاح کلاشنیکف در فواصل 50 تا 150 متری از سامانه.

4-عملکرد مطمئن در فضای شهری با ساختمان های کوتاه.

5-قابل استفاده بر روی خودروی در حال حرکت با سرعت حد اکثری 100 کیلومتر بر ساعت بر روی جاده آسفالته یا خاکی.

6-توانایی مقاومت در برابر شن وماسه، سنگریزه، باران و ضربه و فشار شاخ و برگ درختان.

7-قابلیت اعلام اخطار صوتی و تصویری به واسطه نمایشگر LED.

8-قابلیت تعویض قطعات آسیب پذیر، در صحنه نبرد.

"دارپا" با توجه به تجربه شرکت BNN (زیر مجموعه ای از ریتیون) در توسعه سامانه ی ضد تک تیرانداز موسوم به  "Bullet Ears"در دهه 90، پروژه را با مشارکت این شرکت آغاز کرد.

چالش اصلی در هوشمند سازی سامانه بود، به گونه ای که فقط اصوات شلیک های دشمن مورد رهگیری قرار بگیرند. این دو کمپانی در عرض 65 روز، اولین پیش نمونه ی "بومرنگ" را تولید کردند.

"چگونه کار میکند؟"

بومرنگ از سه بخش اصلی تشکیل شده است: 1-حسگر 2-پردازشگر 3-رابط کاربری

حسگر این سامانه در واقع متشکل از 7 میکروفون حساس است که در جهات مختلف و بر روی یک پایه که بر روی زمین یا خودرو قابل نصب است، قرار دارند. این میکروفون ها صدا های محیط را دریافت می کنند و به پردازشگر می دهند. پردازشگر اصوات را تحلیل می کند و کلیه صدا های متفرقه اعم از صدای خودرو، انفجارات متفرقه مانند آتش بازی، صدای کمانه ی تیر و صدای شلیک های خودی را نادیده می گیرد و فقط دو نوع صدا را بررسی می کند: 1-صدای اصلی شلیک که از خود اسلحه دشمن ساطع می شود. 2-موجی که گلوله در هوا ایجاد می کند(با ایجاد اختلال جوی در اثر حرکت با سرعت فراصوتی).

سپس پردازشگر با استفاده از الگوریتم پیچیده ای، جهت، فاصله و اتفاع محل استقرار تیرانداز دشمن را محاسبه می کند و داده ها به رابط کاربری ارسال می شود (کل پردازش در کسری از ثانیه صورت می گیرد.). رابط کاربری دارای دو شیوه ی اعلام خطر است: 1-به واسطه ی صوت. مثلاً بعد از شلیک با استفاده از میکروفونی که در داخل خودرو قرار دارد، اعلام میکند "شلیک، ساعت 6، 400 متر"؛ یعنی از فاصله 400 متری در پشت سر خودرو، به سمت ما شلیک شده.

2-جهت، فاصله و ارتفاع شلیک کننده بر روی نمایشگری، نشان داده می شود که اگر خودرو تغییر جهت دهد، مکان جدید منبع شلیک مجدداً نشان داده می شود.

می توان سامانه بومرنگ را با استفاده از یک شبکه ارتباطی به مرکز فرماندهی وصل کرد (جهت آگاه شدن مرکز از مورد حمله قرار گرفتن نیرو ها) یا حتی به یک دوربین مدار بسته برای فیلمبرداری از منبع شلیک و یا یک سلاح هوشمند برای حمله متقابل به منبع شلیک متصل کرد.

حسگر ها (ميکروفون) و پردازشگر سامانه

بر روي امرپ

مورد استفاده بريتانيا در افغانستان

"تا بحال چه کرده؟"

نسخه اول بومرنگ در تعداد محدودی در عراق به کار گرفته شد اما نسخه های بعدی یعنی Boomerang I و Boomerang II که قابلیت بالاتری دارند، در افغانستان و مناطق دیگر توسط نیرو های ائتلاف آمریکایی به کار گرفته شده اند. بعد از حادثه بمب گذاری در ماراتون بوستون، این سامانه در مسابقات ورزشی مهم در آمریکا هم به کار گرفته شده.

در سال 2008، ارتش آمریکا مبلغ 73.8 میلیون دلار را در ازای 8131 سامانه بومرنگ و قطعات یدکی و آموزش های مربوط به آن، به کمپانی BNN Technologies پرداخت کرد.

کمپانی BNN دو نمونه ی دیگر از سامانه های "شلیک یاب" را توسعه داده که یکی مخصوص بالگرد ها و دیگری مخصوص نفرات پیاده است. از نسخه ی بالگردی (Boomerang Air) اطلاعات چندانی در دست نیست اما کلیت آن مشابه همین سامانه بومرنگ است و از چند میکروفون جا سازی شده در بخش های مختلف بالگرد استفاده می کند.

اما نسخه ی انفرادی یا اصطلاحاً "پوشیدنی" که Boomerang Warrior-X نام دارد، از عملکرد مشابه بومرنگ زمین پایه استفاده می کند. این نمونه از یک بخش حسگر تشکیل شده که بر روی شانه ی سرباز قرار می گیرد و همچنین یک هندزفری بعنوان رابط کاربری صوتی جهت اعلام اخطار به سرباز و یک نمایشگر کوچک جهت نمایش اطلاعات به صورت بصری. وزن این سامانه حدود 350-400 گرم اعلام شده.

ساخت چنین سامانه ای در ایران چندان دشوار نیست اما با توجه به راهبرد جنگی دشمنان ما (ائتلاف غربی) و راهبرد دفاعی ایران، چنین ابزار هایی کارایی چندانی برای ما ندارند.

نسخه واريور ايکس؛ حسگر بر روي شانه از طريق يک کابل به نمايشگر کوچک متصل ميشود.

طريقه کار بومرنگ واريور ايکس

نمايشگر بومرنگ واريور ايکس

Copyright reserved to Military.ir and Sayyed Amir Hossein Vaezi

استفاده از مطلب فقط با ذکر نام ميليتاري و نام نويسنده: سيد امير حسين واعظي

منابع: وبسايت ريتون و دانشنامه آزاد

ویرایش شده توسط SABERINFORCE 24 مارس 2016 - 04:28 .

هواپیمای الکتریکی به پرنده ای اطلاق می شود که از موتور های الکتریکی به جای موتور های احتراق داخلی استفاده می کند، منبع این انرژی الکتریکی می تواند پیل های سوختی ، سلول های خورشیدی ، ابر خازن ها، انتقال بی سیم انرژی، یا باتری ها باشد.

هواپیماهای الکتریکی که در حال حاضر وجود دارند اغلب نمونه های ازمایشی و اثبات گر تکنولوژی هستند ، که در انواع بی سرنشین و سرنشین دار ساخته شده اند. اولین پرواز سرنشین دار توسط یک هواپیمای الکتریکی در 1973 به وقوع پیوست. در سال 2015 ، یک پرنده ی سرنشین دار مجهز به پنل های خورشیدی به نام Solar Impulse ، پرواز 5 ماهه ای را به دور زمین شروع کرد.

تاریخچه :

در 1883  Gaston Tissandier  شیمیدان و هوانورد فرانسوی ، برای اولین بار از یک موتور الکتریکی برای تامین پیشرانش یک کشتی هوایی استفاده کرد. در سال پس از ان  Charles Renardو  Arthur Krebs  کشتی هوایی  La France  را با موتور قدرتمند تری به پرواز دراوردند.

استفاده از موتور های الکتریکی برای هواگرد های مدل بال ثابت دست کم از 1957 شروع شده بود . در 1964  William C. Brown در شبکه ی CBS اولین بالگرد مدلی که تمام انرژی مورد نیازش برای پرواز را از طریق امواج ماکرو ویو  بدست می اورد را به نمایش دراورد.

در 1973  Fred Militky و Heino Brditschka یک فروند هواپیمای  Brditschka HB-3 که از نوع موتور گلایدر (هواگردهایی که تنها برای برخاست نیازمند نیروی موتور هستند و باقی طول پرواز را به صورت هوا سرشی طی می کنند)  بود را به یک هواپیمای الکتریکی تبدیل کردند، این هواپیما Militky MB-E1 نام گرفت، اولین هواپیمای سرنشین داری که فقط از نیروی الکتریکی برای پرواز استفاده می کرد. در همان سال Heino  به مدت 14 دقیقه با این هواپیما پرواز کرد.

در سال 2007 موسسه ی غیر انتفاعی  CAFE Foundation ، اولین سمپوزیوم (کارگاه تخصصی) هواپیماهای الکتریکی را در سان فرانسیسکو برگزار کرد. اولین هواپیمای رجیستر شده ی الکتریکی اولین پروازش را در تاریخ  2007-12-23 با کد رجیستر  BL1E "Electra" (F-PMDJ)  به انجام رساند.

در سال 2009 یک تیم از دانشگاه Turin Polytechnic  تبدیلی روی هواپیمای Pioneer Alpi 300 انجام دادند و ان را با سرعت 250 کیلومتر بر ساعت برای 14 دقیقه به پرواز دراوردند.

در سال 2011 استفاده از انرژی الکتریکی در هواپیماها شتاب گرفت . در این سال در نمایشگاه هوایی AirVenture واقع در اوشکوش ویسکانسین ، سمپوزیوم جهانی هواپیماهای الکتریکی برگزار شد و توجهات گسترده ای را معطوف خود ساخت. این برنامه توسط بخش هوانوردی کمپانی جنرال الکتریک و با مشارکت نیروی هوایی ، ناسا، ازمایشگاه ملی Argonne ،کمپانی سیکورسکی و اداره ی هوانوردی فدرال امریکا اجرا شد.

بر طبق اظهارات  Elon Musk مدیر اجرایی  Tesla Motors/SpaceX ، در زمانی که باتری ها بتوانند 400 وات بر ساعت در هر کیلوگرم نیرو تامین کنند و نرخ نیرو به وزنی بین 0.7 تا 0.8 بدست اورند، پرواز قاره ای هواپیما های الکتریکی مقرون به صرفه خواهد بود.

پروژه های تجربی :

دهه های 70 و 80 میلادی

Militky MB-E1

در سال 1973  Militky MB-E1 محصول المان غربی اولین هواپیمای الکتریکی نسباتا بزرگی بود که قادر به حمل انسان بود . این پرنده از باتری های نیکل کادمیوم و یک موتور دی سی 10 کیلو واتی بهره می برد که ان را قادر می ساخت برای مدت 12 دقیقه به پرواز ادامه دهد.

Sunrise

پرنده ی بدون سرنشین 12 کیلو گرمی  AstroFlight Sunrise ، محصول قرار دادی با  ARPA بود که به انجام اولین پرواز با تامین نیروی خورشیدی در 4 نوامبر 1974 از  Bicycle Lake انجامید ، یک دریاچه ی خشک در سایت نظامی Fort Irwin .

Solar Riser

اولین پرواز رسمی یک هواپیمای خورشیدی با قابلیت حمل انسان در 29 اپریل 1979 انجام شد . هواپیمای  Mauro Solar Riser توسط Larry Mauro برپایه ی  UFM Easy Riser که یک پرنده ی 2 باله ی گلایدری بود ساخته شده بود . این هواپیما از سلول های فتوولتائیک استفاده می کرد که 350 وات توان با 30 ولت اختلاف پتانسیل ایجاد می کرد که قارد بود باتری های بالگرد MD 500 را شارژ کند و موتور الکتریکی ان را تامین نیرو کند. این هواپیما می توانست  پس از 1.5 ساعت شارژ به مدت 3 تا 5 دقیقه از قدرت موتور بهره ببرد تا ان را به ارتفاعی برساند که بتواند پروازی هواسرشی داشته باشد.

Solar One

هواپیمای خورشیدی Solar One توسط  David Williams به دستور  Freddie To که طراح و عضوی از انجمن جایزه ی Kremer  بود ، طراحی شده بود . یک هواپیمای گلایدر موتور دار که در ابتدا ساخته شده بود تا توسط پدال تامین نیرو شود اما بعد از ساخت مشخص شد که این پرنده برای اینکه بتواند توسط نیروی انسان تامین نیرو شود بیش از حد سنگین است فلذا با اعمال تغییراتی به یک هواپیمای خوشیدی تبدیل شد. این پرنده از یک موتور الکتریکی استفاده می کرد که انرژی مورد نیاز ان توسط باتری هایی تامین می شد که قبل از پرواز توسط ارایه های خورشیدی متصل بر بال شارژ می شدند . اولین پرواز این پرنده در Hampshire در 13 جوئن 1979 انجام شد.

Gossamer Penguin و Solar Challenger

 Gossamer Penguin نسخه ای کوچکتر از هواپیمای پدالی  Gossamer Albatross بود که کاملا توسط نیروی خورشید تامین انرژی می شد. دومین پروتوتایپ ،  Solar Challenger ، توانست مسافتی 262 کیلومتری از پاریس تا اینگلیس را به پرواز در بیاید. در 7 جولای 1981 این چرنده به وسیله ی انرژی خورشیدی توانست 262 کیلومتر از فرودگاه  Cormeilles-en-Vexin در نزدیکی پاریس بر فراز کانال مانش تا پایگاه سلطنتی Manston  در نزدیکی لندن پرواز کند ، این پرواز 5 ساعت و 23 دقیقه به طول انجامید . Solar Challenger  که توسط دکتر  Paul MacCready طراحی شده بود توانست رکورد ازتفاع 14300 پا را کسب کند.

MIT Monarch and Monarch-B

پروژه ی هواپیمای موسسه س فناوری Monarch در ماساچوست شامل طراحی 2 هواپیما برای برنده شدن جایزه ی  Kremer  برای رکورد سرعت هواپیمای با پیشران انسانی بود . این هواپیما از موتور الکتریکی در کنار باتری  استفاده می کرد که توسط پدال زدن خلبان شارژ می شد .

Aerovironment Bionic Bat

کمپانی Aerovironment Bionic Bat   یکی از سازندگان هواپیما برای چالش سرعت Kremer بود ، در یکی از مجموعه جوایز کرمر که توسط انجمن سلطنتی حمل و نقل هوایی ارائه شده بود . این هواپیما از یک موتور الکتریکی سود می جست و با پدال زدن خلبان باتری های نیکل کادمیوم ان شارژ می شد. انرژی ذخیره شده ی قبلی در باتری ها مکمل نیروی پدال زدن خلبان در جریان ثبت رکورد بود . در 1984  Bionic Bat برنده ی 2 بخش از چالش سرعت کرمر شد.

Solair 1

پرنده ی سرنشین دار Solair 1 توسط  Günther Rochelt  بر پایه ی طرحی از Hans Faer توسعه یافت . بر بال های ان تعداد 2499 سلول خورشیدی متصل شده بود که توانی 1.8 کیلو واتی را تامین می کرد. اولین پرواز این هواپیما در تاریخ 21 اگوست 1983 در منطقه ی Unterwössen واقع در آلمان به ثبت رسید. این هواپیما توانست به مدت 5 ساعت و 41 دقیقه به پرواز ادامه دهد . این پرنده هم اکنون در موزه ی مونیخ در معرض نمایش برای بازدید کنندگان است . نسل بعدی ای پرنده به نام Solair II اولین پروازش را در ماه می 1998 به انجام رساند و پرواز های بیشتری را در تابستان همان سال پشت سر گذاشت اما سیستم پیشران ان دچار مشکلاتی در زمینه ی داغ شدن زود از حد شد. با مرگ ناگهانی Günther Rochelt در سپتامبر 1998 توسعه ی بیشتر این هواپیما متوقف شد.

Pathfinder Plus سمت چپ ، پیشنمونه ی Helios سمت راست ، رمپ درایدن

NASA Pathfinder ، Centurion و Helios

هواگرد های NASA's Pathfinder ، Pathfinder Plus ،  Centurion ، و Helios  مجموعه ای از پرنده های خورشیدی / پیل سوختی بی سرنشین بودند که توسط کمپانی  AeroVironment از 1983 تا 2003 تحت یکی از برنامه های ناسا با عنوان  Environmental Research Aircraft and Sensor Technology ، توسعه یافته بودند. در 11 سپتامبر 1995 ، Pathfinder  در پی یک پرواز 12 ساعته از پایگاه درایدن ناسا ، رکورد ارتفاع 50 هزار پایی را برای یک هواپیمای خورشیدی را به صورت غیر رسمی بر جای گذاشت . پس از اصلاحات بیشتر این پرنده به تاسیسات موشکی نیروی دریایی در جزیره ی Kauai واقع در مجمع الجزایر هاوایی منتقل شد . در 7 جولای 1977 ، Pathfinder به عنوان یک هواپیمای خورشیدی رکورد ارتفاع 71530 پایی را به ثبت رساند ، که همچنین رکوردی جدید برای هواپیماهای ملخی بود .

در تاریخ 6 اگوست 1998 Pathfinder Plus رکورد ملی ارتفاع 80201 پا را برای یک هواپیمای خورشیدی همچنین برای یک هواپیمای ملخی از ان خود کرد .

در 14 اگوست 2001 Helios پا را از این هم فراتر نهاد و توانست رکورد اعجاب انگیز 96863 پا را کسب نماید – یک رکورد برای هواگرد های کلاس FAI class U (تجربی / فناوری های نوین) ، و برای کلاس FAI class U-1.d (پهپاد های با وزن 500 کیلو گرم تا کمتر از 2.5 تن) و نیز رکوردی جدید برای ارتفاع پروازی یک هواپیمای ملخی بود . در تاریخ 26 جوئن 2003 ، هلیوس پس در مواجه شدن با یک جریان پر تلاطم دچار سانحه شد و در اقیانوس ارام در منطقه ی هاوایی سقوط کرد ، این سقوط پایان پروژ] را رقم زد .

دهه ی 90 میلادی

Sunseeker

پرواز هواپیمای خورشیدی Sunseeker  بر فراز صحرای جنوب کالیفرنیا

در طی تابستان 1990 ، هواپیمای خورشیدی Sunseeker که توسط اریک ریموند خلبانی می شد نام خود را به عنوان اولین هواپیمای خورشیدی سرنشین داری که توانسته بود عرض ایالات متحده را بپیماید ثبت کرد . این هواپیما برای تیک اف از باتری های کوچکی که از طریق سلول های خورشیدی شارژ می شدند نیرو می گرفت و بعد از ان در تمام طول پرواز نیروی ان مستقیما به نیروی خورشید تکیه داشت .

نسخه ی دوم این پرنده ، Sunseeker II در سال 2002 ساخته شد و در بازه ی زمانی 2005 تا 2006   با موتور قوی تر ، بال بزرگ تر ، باتری های لیتیومی و سامانه ی کنترل الکترونیکی بهبود یافته مورد به روز رسانی قرار گرفت . در دسامبر 2008 این پرنده تنها هواپیمای خورشیدی سرنشین داری بود که در شرایط پروازی قرار داشت و به طور منظم پرواز های خورشیدی را به انجام می رساند . در سال 2009 تبدیل به اولین هواپیمای خورشیدی سرنشین داری شد که توانسته بود از رشته کوه الپ گذر کند ، 99 سال پس از اولین پرواز هواپیما بر فراز الپ .

Soaring

تست پروازی Soaring در 1994

اولین هواپیمای خورشیدی چین ، Soaring ، توسط Danny H. Y. Li و Zhao Yong در 1992 طراحی و ساخته شد . بدنه و بال ان که دست ساز بود عمدتا از فیبر کربن ، کولار و چوب تشکیل شده بود. در طراحی ان از وینگ لت برای افزایش طول موثر بال و نیز کاهش درگ بهره برده شده بود.

Icaré II

هواپیمای خورشیدی المانی Icaré II توسط انیستیتو طراحی هواپیما دانشگاه اشتوتگارت در 1996 طراحی و ساخته شد . مدیر پروژه و خلبان غالب پرواز های ان سرپرست انیستیتو Rudolf Voit Nitschmann بود . طراحی این پرنده در 1996 موفق به بردن جایزه ی Berblinger  ، جایزه ی EAA Special Achievement  در اشکوش ، مدال Golden Daidalos  از Aeroclub آلمان و جایزه ی OSTIV در 1997 در فرانسه  شد .

LF20

پرنده ی LF20  که توسط Lange Flugzeugbau GmbH  ساخته شده بود در واقع نسخه ای به شدت تغییر یافته از هواپیمای DG800 بود . اولین پرواز ان در 7 می 1999 انجام شد ، این هواپیما نقش یک بستر تست و اثبات گر فناوری را داشت. نیروی مورد نیاز ان توسط سلول های پایه نیکل تامین می شد و از پیشران EA42 که بعد ها در ساخت Antares 20E نیز به کار رفت استفاده می کرد . LF20 قادر بود 1725 متر اوج بگیرد .

DG800

دهه ی اول قرن 21

Lange Antares

Lange Antares 20E گلایدری به طول 20 متر است که به یک موتور الکتریکی 42 کیلو واتی بدون جاروبک (https://en.wikipedia.org/wiki/Brushless_DC_electric_motor) مجهز شده است  و  از باتری های یون لیتیوم بهره می برد . این پرنده با باتری های کامل شارژ شده قادر است تا 3000 متر اوج بگیرد . اولین پرواز ان در سال 2003 به ثبت رسید . Antares 20E اولین هواپیمای با پیشران الکتریکی بود که توانست گواهی صلاحیت پرواز را به دست اورد . این پرنده موفق شد در سال 2011 در رقابت Berblinger ، چالش هوایی بلند پروازانه برای "هواپیمای سبز" ، برنده شود . Lange Antares 23E نسخه ی 23 متری از 20E می باشد که بال ان توان لود بیشتری دارد و از عملکرد بهتری برخوردار است و از پیشرانی مشابه نسخه ی 20 متری استفاده می کند . اولین پرواز نسخه ی 23 متری در سپتامبر 2011 به انجام رسید و خط تولید ان از سال 2012 شروع به کار کرد . 

Lange Antares

Alan Cocconi و SoLong

در سال 2005 Alan Cocconi موسس  کمپانی Califoia  electric-propulsion research بود با همکاری چند خلبان دیگر موفق به پرواز دراوردن پرنده ی الکتریکی بدون سرنشینی به نام SoLong  شدند که قادر بود 48 ساعت مداومت پروازی پیوسته داشته باشد . انرژی مورد نیاز این هواپیما تماما توسط خورشید تامین می شد . این اولین باری بود که یک پرنده ی الکتریکی قادر شده بود چنین مداومت پروازی را از خود نشان دهد. باتری های این پرنده بر روی بال های ان نصب شده بود .

Alan Cocconi به همراه SoLong  

Solar Impulse

اولین پرواز ازمایشی بسیار کوتاه این پرنده (short-hop) به طول 350 متر در 3 دسمابر 2009 به وقوع پیوست . اولین پیش نمونه و نسخه ی پس از ان ، Solar Impulse 2،  هر دو توسط 4 دستگاه موتور الکتریکی تامین تراست می شدند . انرژی بدست امده توسط سلول های خورشیدی که بر روی بال و پایدار ساز افقی نصب شده بودند در باتری های لیتیوم پلیمر ذخیره می شدند و موتور ها را به حرکت در می اوردند . در سال 2010 این پرنده موفق شد رکورد اولین پرواز 24 ساعته ی سرنشین دار برای یک پرنده ی الکتریکی را به نام خود ثبت کند . در سال 2012 این هواپیما برای اولین بار  در تمام تاریخ هواپیماهای الکتریکی !  پروازی بین قاره ای را در کارنامه ی خود به ثبت رساند . این سفر 19 ساعته از شهر مادرید در اسپانیا شروع و در ربات در مراکش خاتمه یافت . در سال پس از ان این هواپیما با سفری از فونیکس در اریزونا به فرودگاه فورت نورث اینترنشنال در دالاس ، به عنوان بخشی از یک سفر جند مرحله ای ،  رکورد دیگری را در زمینه ی مداومت پروازی هواپیماهای خورشیدی از ان خود کرد .

کار ساخت دومین نسخه از این پرنده در سال 2014 پایان یافت و Solar Impulse 2 نام گرفت . این پرنده از سلول های خورشیدی و موتور های قوی تری بهره می برد . در مارچ 2015 این هواپیما سفری به دور زمین را شروع کرد . مبدا این سفر ابوذبی در امارات متحده ی عربی بود و طبق برنامه ریزی اولیه در نظر بود تا در اگوست 2015 پس از به پایان رساندن ماجرا جویی چند قسمتی خود   مجددا به ابوذبی باز گردد ، اگر چه به دلیل ایجاد نقص فنی در باتری ها ادامه ی این سفر از هاوایی تا اپریل 2016 به تعویق افتاد .

Solar Impulse

Electravia BL1E Electra

تیم Electravia با همکاری APAME در 23 دسامبر 2007 در پایگاه Aspres sur Buech در فرانسه ، موفق شد اولین پرواز هواپیمای الکتریکی با کاکپیت باز (بدون اسمانه) خود را به ثبت برساند .

Christian Vandamme خلبان این پرواز ازمایشی که مدیر فنی  Electravia نیز بود توانست این پرنده را به مدت 48 دقیقه به پرواز دراورد و 50 کیلومتر را بپیماید . BL1E "Electra" به یک موتور الکتریکی 18 کیلو واتی از نوع disk-brushed مجهز بود که نیروی مورد نیاز ان توسط 48 کیلوگرم باتری های کوکام لیتیوم-پلیمر تامین می شد .  BL1E "Electra" اولین هواپیمای الکتریکی دنیا بود که شماره رجیستر دریافت کرده بود . همچنین این پرنده اولین محصول الکتریکی به ثمر نشسته توسط کمپانی فرانسوی Electravia بود . 

Electravia BL1E Electra

Electravia Electro Trike

Electravia Electro Trike کایت تک سرنشینه ای بود که به یک موتور الکتریکی مجهز شده بود . اولین پرواز ان در Aspres sur Buëch واقع در فرانسه انجام شد . موتور ان GMPE 102 بود که 26 اسب بخار تولید می کرد . همچنین به یک پک 3 کیلو واتی باتری های لیتیوم پلیمر مجهز بود که ان را قادر می ساخت که تا 1 ساعت به پرواز ادامه دهد . شارژ یک پک 3 کیلو واتی 1ساعت و نیم طول می کشید .

E-Trike

اولین هواپیمای سرنشین دار که از باتری قلمی استفاده می کرد !

صنایع Matsushita Electric و تیم دانشجویان کارشناسی انیستیتو تکنولوژی توکیو در یک پروژه ی مشترک هواپیمایی را که توسط 160 باتری قلمی ( AA battery) تامین نیرو می شد را ساختند و توانستند پروازی به طول 391 متر را در جولای 2006 با ان تجربه کنند .

Boeing-FCD Project

پروژه ی FCD (اثبات گر پیل سوختی) برنامه ی ساخت هواپیمای الکتریکی  بود که توسط کمپانی بزرگ بوئینگ رهبری می شد و از موتور  Diamond HK-36 Super Dimona بهره می برد . این پرنده نقش بستر تستی برای هواپیماهای مجهز به پیل سوختی تحقیقاتی سبک را بر عهده داشت . این هواپیما موفق شد در مارچ 2008 یک پرواز ازمایشی موفقیت امیز را به نام خود ثبت کند . همکاران بوئینگ در این برنامه موسسه ی Intelligent Energy بریتانیا (برای پیل های سوختی) ، دیاموند ایرکرفت از استرالیا (در ساخت ایر فریم) ، Spanish Sener (سیستم کنترل) ، Spanish Aerlyper (یکپارچه سازی موتور با بدنه) و کمپانی امریکایی Advanced Technology Products  بودند .

FCD

QinetiQ Zephyr

QinetiQ Zephyr پهپادی سبک وزن و خورشیدی بود که توسط کمپانی نظامی انگلیسی QinetiQ طراحی و ساخته شد . در 23 جولای 2010 ، با پروازی که بیش از 2 هفته در پهنه ی اسمان ادامه داشت (336 ساعت) رکورد مداومت پروازی پرنده های بدون سرنشین (پهپاد) را به نام خود ثبت کرد . این پرنده از قیبر کربن و پلیمر تقویت شده ساخته شده است . نسخه ی سال 2010 این پرنده 50 کیلوگرم وزن و 22.5 متر وینگ اسپن داشت ، در نسخه ی 2008 وزن 30 کیلوگرم و فاصله ی 2 سر بال 18 متر بود . این هواپیما در طی روز برای شارژ باتری های لیتیوم-گوگرد خود از نور خورشید بهره می جست ، این باتری ها انرژی مورد نیاز در طول شب را تامین می کردند . این پرنده برای بر عهده گرفتن نقش نظارتی و رله ی ارتباطی طراحی و ساخته شده بود . 

نسخه ی 2008 این پرنده در جولای 2008 توانسته بود پروازی 82 ساعته و دست یابی به ارتفا 61 هزار پا را در کارنامه ی خود ثبت کند ، در ان زمان این پرواز رکوردی غیر رسمی برای مداومت پروازی پهپاد ها بود . در سال 2010 نسخه ی 2010 با پروازی به مداومت 336 ساعت و 22 دقیقه و 8 ثانیه رکوردی جهانی برای مداومت پروازی پهپاد ها به ثبت رساند ، همچنین این پرنده موفق شد به ارتفاع 70742 پا دست یابد که برای پهپاد های کلاس FAI class U-1.c  (کنترل از راه دور و با وزن 50 تا 500 کیلو گرم)  یک رکورد جدید بود .

SkySpark

SkySpark پروژه ای مشترک بین کمپانی DigiSky و دانشگاه Turin بود . هواپیمای 2 سرنشینه ی  Pioneer Alpi 300 موتوری 75 کیلو واتی داشت که توسط باتری های لیتیوم پلیمر تغذیه می شد . این پرنده در 12 جوئن 2009 رکورد سرعت 250 کیلومتر بر ساعت را برای هواپیماهای الکتریکی سرنشین دار به نام خود ثبت کرد .  

SkySpark

Green Pioneer Ι

Green Pioneer Ι پروژه ای تحقیقاتی برای ساخت یک هواپیمای خورشیدی بود که در چهارمین نمایشگاه بین المللی هوا فضای چین در سال 2002 اعلام شد . این برنامه تجربی در نظر داشت تا اطلاعات مورد نیاز برای پروژه ی هواپیمای خورشیدی اینده ی چین را بدست اورد . این برنامه توسط موسسات New Concept Aircraft (Zhuhai) ، مرکز تحقیق و توسعه ی صنعت هوانوردی چین ، و اکادمی فناوری فضایی چین اجرا شد . مدیر پروژه و سر طراح برنامه Danny H. Y. Li بود . 

پرواز Green Pioneer Ι در سال 2004

////////////////////////////////////////

انشاالله ادامه دارد ...

شادی ارواح طیبه ی شهدای گمنام صلوات

Military.ir